Keşke Sevseydin Kelebekleri

Dýþarýsý karanlýk...
Hava ayaz...
Yýldýzlar da sönmüþ sanki.
Yokluðun kor gibi içimde...
Alev alev kalbim.
Camdaki buza inat,
Dýþarýdaki sise inat,
Yanýyor içim!

Ve düþtükçe aklýma;
Gelmeme ihtimalin...
Bir yýldýz daha kayýyor gökten!
Bir umut daha yok oluyor yavaþça,
Umutlar tükenirse
Nedir ki;
Yaþama ihtimalim?!

Toz pembe çizgilerin içini,
ZÝfiri karanlýkla boyadýn sen.
Ne gelmene, ne gitmene alýþabildim ben
Senin hiçbir þeyden haberin yoktu zaten!
Ne yýldýzlar tuttuðumu biliyordun,
Ne kendimi unuttuðumu...
Gülüþünün, gülüþüm olduðunu da bilmiyordun,
Bir bakýþýn ömre bedel olduðunu da!

Oysa baksan görürdün;
Her renk aþký anlatýyordu.
Ben yanýndaydým,
Senin ruhun duymuyordu.
Aþký kelebeklere anlatýp;
Bekledim...
Kalbine uçsunlar diye...
Sense açmadýn kalbini,
Geri döndü kelebekler;
Sýðmýyorlar kalbime!

Bu aþk aðýr geliyor artýk bana,
Hiçbir renk yetmiyor bu kez anlatmaya!
Boðazýmda düðümleniyor sözcükler,
Doluyorlar gözlerime!
Her "belki"de bir damla düþüyor...
Hani yanýyordu ya hep ellerim;
"Belki" de bu yüzden artýk üþüyor!

_Nurbanu_ (22.12.08)
Sosyal Medyada Paylaşın: