Kar çürüğü..

yakýþmýyor
sözcüklerin sen kokusuna düþen uzaklar
sanýrsýn þiirlerin de yaþamak dudaðý bükülüyor
siyaha kesiliyor her su düþü
umuda dair gizli öznelerimin
ve
ihtilal yapýyor ayrýlýk mýsra mýsra
ölüme bilvesile kar yangýnlarýyla

üzünç istilasý yakýþmýyor
þehirlerime köylerime bozkýrlarýma
yaylalarýma ve daðlarýma
kapanýyor yollarým
bereketi kaçýyor sofralarýmýn
zulüm kol geziyor ümitlerimin en çocuk iklimlerinde
sanýrsýn herkes her þey kuþ mezarlarýna dönüþüyor
boynumdan koynuma süzülen hýçkýrýk sayfalarýmda
siyaha kesiliyor her harfi ömrümün
donuyor abartýsýz nefesim
donuyor aþk kar altýnda

yýldýrým boþaltan bulutlarýn namlusundan
kimvurduya gidiyor yaza uçan son kuþlarým
aðlamak akýyor Ay’ýn gözleri
tükeniyor virgülleri Güneþ’imin
sanýrsýn hicrana beþik kertmesi kara bir kalemle
yeniden yazýlýyor acýnýn baþucu romaný
azalmalar lisanýndan
siyahýn siyahýna gömülüyor (s)özdilim

yakýþmýyor
müjgân sayfalarýma ayrýlýðýn kelime yaslarý
zemheri aðzýndan
sarkýtlar düþüyor talihsiz yarýnýmýn göðsüne
tarifsiz bir aðrýyla doluyor
sevdalý öykülerimin isimsiz gamzeleri
..ve öksüz
..ve yetim
..ve kimsesiz kalakalýyor bakýþlarýmýn bebeði
çakýlýyor sinemin alnýna o melûn an
tükeniyorum aah! çok intihar zaman
siliniyor yüzümden -dokun kýrmýzý- tebessümlerim

içini dileniyor içimden
sýcak ezgili iklimini diliyor
vah ki vah boylamýnda
Tanrý’ya sýðýnýp da o çaresiz kýz çocuðu
boðuluyor denizlerim
çýðlýðýný ilikliyor yakama buðday boyunlu oðlan
kimse duymuyor kimse görmüyor
bilmiyorlar.. bilmiyorlar

canýma batýyor hayat
acýtýyor derimden öte derinimi
kanatýyor ömür gülümü paramparça gönül kýrýklarý
öpüyorum geçmiyor
iyileþmiyor çiçek masallarýmýn sancýyan diz(e)leri
sanýrsýn omurgasý kýrýlýyor asýrlýk aðaçlarýmýn
düþ topraðýma düþünce kaderin buzul yazgýsý
kopuyorum dal kollarýmdan
-tomurcuklanmadan sakýncalý- ellerimi

yakýþmýyor sen ruhsarýmla
soluðuna hicretinden ýrak yaþamak
sanýrsýn doðmadan ölüyorum kendimi
ayrýlýðýn tek noktalý suskusuyla
hükümsüz kalýyor hep sana varýþ gömlekli çabam
vuslata dair
ümitlerimle bir sönüyorum yüreðimin kandilini

yitiyorum maviden avaz alaz.. görmüyorsun
taþ yanýyor feryadýma.. duymuyorsun
bizi üþüyorum.. bilmiyorsun

ve Aslý tanýþmýyor hiçbir vakit Kerem’le
Mecnun’a yabancýlaþýyor Leyla
Þirin’den haberi dahi olmuyor gerçek Ferhat’ýn
Ki
sütten kesiliyor bütün iyi kalpli þiirler
susuyor dört mevsim
çürüyor aþk
çürüyor aþk karaltýnda
.
.
.






Sevinç Uslu
( hare.. Ýstanbul / (s)On Mayýs 2010 )




Sosyal Medyada Paylaşın: