aþk ki
barýndýrmadý bizi ne yerde ne de gökte
mekansýz býraktý cümle sevinçlerimizi
asýldý zamanýn sarkacýna gece
kaldýk yýlký atlar gibi karanlýðýn terkisinde
ve mülteci olduk kendi ölümümüze
Bölündü ay, bakýþýna takýlan her gözde
nasýlda kusursuzdu yemini özde
elmastý sanki
pürüzsüz bilenen her yeriyle
parçaladýðý yüreði
kutsadý zalim güzelliðiyle
gülen gözlerde
umut olmasý gerekirken
can’ý canan ile aldatýp,
camlarda can kýrýklarýndan
bebeksi elleriyle kýrýlan kirpiklerimize
buðular asan neden…
neden batar hep göze göze þimdi
hani büyümezdi lokman! göz bebekleri
gözlerimizde büyütmedik mi onu bir bebek gibi
biçtiði kostümü verdiði rollere hiç uyduramayan
meczup istençli kurgularýn metin yazarý
alarak eline zarlarý
rast gele serpiþtiriyor ayrýlýklarý
daðlarýn en kuytusunda açan kardelenlere güneþ,
gül bahçesinde ateþ
ölüme eþ
deðil mi?
bir çarpýmlýk bilinç tutulmasý
ile bir ömrün bahþedildiði serkeþ