Beni de aldılar, seni de...

Ölüm, kýrmýzý güller gibi serpilecek gülüþlerimize.
Sonbahar deðil mi bu ? inadýna düþüyor yapraklar elimize.
Gökyüzü nefes oluyor içimize,
Toprak beden.
Ölmek nedir ki bize?

Seslenir þimdi bulutlar aþkýný topraða,
Hýrcýn bir rüzgar dokunur saçlarýma,
Güneþ dökülür avuçlarýma.
boþluk oluruz gezegenin göz yaþlarýnda.

Sormazlar! Düþünmedikten sonra...
Yalnýz onlar kalýr yalnýz onlar...
Bilmezler, kimi soluduklarýný...
Akýllarýnda gezerim en ucra köþelerinde.

Gelir miydin çizseydim resmini gerçeðin ?
Kuþlarý tutup uzatsaydým,
Papatyalar toplasaydým.
Biliyorum; kýrýk zindan, kýrýk zincir, yarý özgür.

Avuçlarým kanýyor sýktýkça nefesimi.
Damla damla eriyor tablolar,
Kýrýk parmaklý bir ressam aðlýyor.

Beni de aldýlar, seni de...
Kar taneleri dokunuyor þimdi yüreðime.
Bir yabancýyým kendi evimde.
Ne kötü ölmek, çanakkale ile birlikte...

Sosyal Medyada Paylaşın: