Ay diyorum, ay
Bir kente uðradýðý zaman
Suya doðaçlama iniyor yüzün
Yalnýz sevgililer seviniyor seni,
Bir çocuk kýyýda kahve satan
Ben þaþkýn balýðým
Iþýða çarpýp kaçan,
Yalnýz oltacýlar biliyor bunu
Bir martý aðzý yalnýz,
O gitar sesi kýyýda haylaz.
Ay geceye perde çektiði an
Gölgem vurulmuþ, yerlerde
Ben düþ kapýsýnda unutulan adamým
Çiçek verip, para alýyor bir çingene,
Anahtarým salonda, masanýn üzerinde
En iyi istasyonlar bekliyor beni,
Bir trenin kollarýnda
Hýzla gelip geçiyorum
Telefonlu kasabalardan,
Güneþli sabahlardan.
Yüzün iþte
Çorak toprakta
Yediveren,
Ay ýþýk kanamadan önce.
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.