vakit gelmiþ çatmýþtý, bunca hazan senesinden sonra yüzleþecekti kadýn, içinde ölümsüzleþtirdiði sevgisiyle. son bir kez deniz kenarýndaki banka gidecek, gömecekti o hayýrsýzý boðazýn hýrçýn sularýna. gözlerinde akýtamadýðý yaþlarý, atamadýðý naralarýyla oturuyordu bankta. ilk kez elini tutmuþ, ilk kez sevgi sözcükleri fýsýldamýþtý kulaðýna burada. onsuz ne anlamsýzdý deniz ve Ýstanbul. bir el dokundu omuzuna, ve tanýdýk o mis koku. aman Allahým dedi kadýn, iþte o... döndü ve adama baktý. sonbahardaki meþe yapraklarý kadar güzel ve baþtan çýkarýcýydý. aþk masalýna nokta koymaya geldiðini düþünürken, virgül girivermiþti araya...
Sosyal Medyada Paylaşın:
seyide cinaloğlu doyran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.