Bak ne çabuk tükenir, sevilen dünya malý… Görmez misin bunu sen? Zaman senden çalýyor! Ömür yalandan bir yol, sanki Çingene falý… Zavallýsýn sen insan, zaman senden çalýyor!
Var olsa da kudretin, sakýn ola övünme! Yaratýlaný hoþ gör, kimseye de gücenme; Tek düþmanýn nefsindir, sakýn ona inanma! Zavallýsýn sen insan, zaman senden çalýyor!
Saçlarýna düþecek bir bir korktuðun aklar. Yüzüne yerleþecek o sevimsiz morluklar, Birer mazi olacak, yaþadýðýn tüm aþklar… Zavallýsýn sen insan, zaman senden çalýyor!
Yaðmura benzer hayat, saðanak yaðýp diner. Bazen de buza benzer, kar olur yere iner; Kimi zaman rüzgârdýr, seni sallayýp döner. Zavallýsýn sen insan, zaman senden çalýyor!
Tespih tanesi gibi günlerin sayýlýyor. Bu çok kýsacýk ömrün, sana uzun geliyor; Azrail pusu yatmýþ, bu haline gülüyor. Zavallýsýn sen insan, zaman senden çalýyor!
Yeþerttiðin umutlar, elbet birgün solacak. Sor bakalým kendine, seninle kim kalacak? En güzel arkadaþýn, yine toprak olacak. Zavallýsýn sen insan, zaman senden çalýyor!
Günler hýrsýz gibidir, alýyor bizi bizden. Gençliðimiz gidiyor, kayýyor elimizden; Kaçmak mý ha nereye, var mý bir fikir sizden? Zavallýsýn sen insan, zaman senden çalýyor!
Ne yaþadým demeden, geldin yolun sonuna. Yaþadýklarýn tek tek, gelir gözün önüne; Misafirin Azrail, son verir bu oyuna! Eþin, çocuðun, dostun… Boynuna sarýlýyor. Zavallýsýn sen insan, zaman senden çalýyor!
Mehmet KAHVECÝOÐLU Sosyal Medyada Paylaşın:
kahvecioglum Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.