Kirli Pencereler Gibi

Kirli Pencereler Gibi

sayrýlý saatleri atmak isterdik seninle
gökyüzü kendi iþinde gücündeyken üstelik
sýrýtkan bir kanamayla gülmeye çalýþýrdým
aðlamayý unutmaya çalýþýrken bir akþam çayýnda
lacivert bir yolculuða býrakýrken gidiþini
ýþýklar henüz almadan gözlerimi...

güneþin boyu uzarken ilkyaz þýmarýklýðýyla
ömrüm göze alamazdý boþluðunu bir kenara atmayý
üstelik kuþlar her yeþili ilk yeþil sanýr gibi neþeliyken
hýçkýrýrcasýna bakardým anlamsýzlýðýna kendinden kaçýþýnýn
bende unuttuðun kendine bakmaya korkak...
sular henüz çekilmeden kendi karanlýklarýna...

canhýraþ caddelerin derdine düþerken loþ sokaklar
kirli pencereler gibi baktýðýný anýmsayacaðým yalnýzlýðýma
yalnýzlýðýmdan korkacaksýn
sevmekten yorulmayacaðýmý anlayamayacaksýn
akþam dönüþleri kadar hüzünlü dudaklarýmdaki o siyah mýrýltýyý...


çirkin bir güzellikti kabullenemediðim
sanki tenha bir kalabalýk
acýlarýmla örtüþmeyen bir yaz meyvesi kadar can sýkýcý
yorgun deðilim iþte ey yollarýn gözyaþlarýma uðraklýðý
ey yoksul sotalarýn baþ düþmaný çocukluðum
ey çocukluðumun baþ düþmaný yoksulluk
ey baþ düþmanýmýn en iyi dostu yalnýzlýk ötesi üþümek
avuçlarýmda hala annemin þefkati kadar özlemlerime yakýn
gökkuþaðýnýn diðer ucu
yakýn bir ýraktý ulaþamadýðým
rüyalar kurulmadan ömürlerimizin baþ köþesine...

Kaðan Ýþçen



Sosyal Medyada Paylaşın: