Son Fırtınaya

Son Fýrtýnaya

sessizlikteki tek ev...tozlu pencerelerinde
ilk sesli düþ...
aðrýlý düþ gözlerimde
sokaða esir mutsuzluktan kaçma oyununda
en usta oyuncusuyum bulutlardan dem vurmanýn...

kýmýldar hayat bir kan damlasýnda bile
içim cýz eder yokluðunu anýmsayýnca
yaðmur kokulu günün son kuþlarý
güneþ belli belirsiz þýmarýnca evlerin çatýlarýnda
kuþkulu solar aydýnlýk þakadan bir ölüm gibi
topraðýn þeceresi olurum
ateþimle boyarým karanlýðý
anlamazsýn...

ve bahar bana mýsýn demezken ölümlerime
arsýz umutlara kanar yalnýzlýðým
gidiyorum yine...
saçlarýmda avuç içlerinin aðaçsý kavrayýþýnýn özlemi
gidiyorum yine
uykudayken yeryüzünün kendine gereksiz güveniþi
balkonum serçesiz
ve sarýþýn bir þarkýyý çok görürken yalýnlýðýma hayat
gidiyorum zehir zemberek...


boþa gitmeyecek biliyorum soluduðum bu düþ
bu sancýsý soðuðun
iliklerime dek geçmiþin kýþlarýna batýk
yanyana iki aðaç
ayaklarýma dadanan çamur bulaþýðý
bir bardakçýk çið ve açýk çayýn samimiyetsizliði
boþa gitmeyecek biliyorum bu soluduðum
gidiyorum yine
gidiyorum zehir zemberek
seni hep seveceðimlerde kalmadan sözcüklerin hevesleniþi...
son fýrtýnaya...

Kaðan Ýþçen



Sosyal Medyada Paylaşın: