Yüreğimin yangınını gözlerinle yıkasam

ne denli sobelensem de körebelerinde kaderin
düþlerimi kurcalamaktan usanmasa
hayallerimi vursa da her atýþta kör talih,
kaldýrarak düþtüðüm yerden
býrakýrým yine de kendimi;
ben gibi mecnun ve hercâi,
sen gibi efsunkâr
ten gibi doyumsuz ateþlere.

nasýl ki bir hafakan kuþatmasý altýnda
elinde kalýrsa çareler insanýn,
iþte öyle acý,
öyle yapýþkan
kem kader kývamýnda
baþýmda belâdýr caným.

bir cinnet kýyýsýnda
tutuþturmadan son bâdesini elime ecel,
yaslayýp baþýmý göðsüne hülyâlarýn
düþsem diyorum düþler vadisine,
uyanmasam, ayýlmasam,
kuþanýp gelse mehtabýný geceler,
ve sen sakim olsan;
içsem leblerinden
zülfünün þebnemiyle karýþmýþ
hayat þarabýný
ve doðsa gözlerime yýldýz yaðmuru gözlerin
öylece kalakalsam;
mekan hangi mekandýr,
zaman hangi devranda
bilmesem, anlamasam.
hiç küllenmesin diye közü ateþimin
yüreðimin yangýnýný gözlerinle yýkasam…

Sosyal Medyada Paylaşın: