kaçýyorlar bulutlarýn ýslattýðý sokaklar ýþýk küle düþtü düþeli, tunç gagalar yeþertiyordu kundaktaki çýðlýðý tül bakýþlarla sulanmýþ her yer sonsuz nefes bekliyordu ata yurdunda
arkasýna bakmadan kaçýyorlardý toprak boþluðundan ölüm gözetler diye gölgelere saklanmýþ karanlýk fanusla boðulan sahipsiz gözler ayný evdeydi terk edilmiþ iþaret levhalarýnda saklananlar bir karýþlýk yolda emekliyorlardý kan baðýþýndaki saðlam iskeletlerle þaheser dilimli genç kuklalar yeni gelmiþti ter dökmüþ yosun kayalýklar kalpten damlayan þarapneller el ele serpilmiþlerdi kekik okyanusuna sahiplenemediði bahçe ýstýrabýydý sadece!
ruhu yanmýþçasýna kaçýþýyorlardý.. kýnýndan sýçrayan bir kalem ucu açýlmamýþ kýlýçla hemdost geceyi bir kaleme baðlayamam gündüz düþmanýný bana gösterdiði için; gece ise hiç baðlayamaz kalemimi sonsuz fiþekler patlarken iç’te.. mavi martýlar ne yapsýn kýzgýn çölleri deniz ateþ ateþ köpürürken dili kesilmiþ kaþýk tadamaz tabaðýn içindeki baklayý çýkartamaz yemeðin hazzýný aðýzdaki ramak,ruha dilbeste olmuþken
mumu üflercesine ateþten de kaçýyorlardý neydi bu kalabalýk seslerin soðukluðu? hangi filinta kalemi kor etmiþti sakat kanatlar kan gibi damlamazken ölüme serum vermek bir düðüm nakarat!
Gürsel ÇOPUR Sosyal Medyada Paylaşın:
gurselc Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.