kimse kalmadý.. kaknüs kuþu bile sesi ve heybesiyle bir çýraðan gölgesinde kayýk batýyor yakamoz alevinde esnek çizgiler kalemin cabasý toprak hiç aþýnmamýþ gibi zamanýn kadrajýnda yolkesen kavþaklar çivi çakýyor sessizlik tabelasýna beli bükülmüþ meltemler serinletmiyor terli bedeni
yýllarýn suçu tartýþýlýyor karanlýk bir gecede ay ýþýðýndan mahrum bir konakta gebe kalmýþ mahzun kirpikler özlem arýyor hummalý gözlerde devriliyor takvim yapraklarý kule enkazýndan sýyrýlýp çýkan çýðlýklar gibi
kimse kalmadý.. kundakta býrakýlmýþ merhamet tomurcuklarýyla patlýyor bahar þemsiyesi altýnda bir yolcunun biyografisi anlatýlýyor zemherir kalkaný künde yemiþken bir kuyu kenarýnda ihtiyar diyet geç kalmýþ ölüme veriyor mektubu posta kutusu da terkediyor kimliði
bir derviþin duasýyla uyandým bu sabah: “Ya Rab!Bizi zamana küstürme!” küsmedim rüyama meydan okuyanlara da yýlan ýslýklarý bir nefese misafir oldular gökyüzü avucuma düþen eþsiz kýsmet...
Gürsel ÇOPUR
Sosyal Medyada Paylaşın:
gurselc Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.