Üç Işığa Ağıt

Onlar çocuktular,
Yeryüzünde üç damla,
Üç ayrý ýþýktýlar.

Büyümek istiyorlardý,
Yaþamak istiyorlardý,
Sevilmek istiyorlardý,
Seviliyorlardý da.
Büyüyemediler fakat,
Yaþayamadýlar.

Hangi yürek dayanýr onlarýn hikâyesine?
Hangi ulu dað kaldýrabilir çektiklerini?
Hangi vicdana sýðar yaþadýklarý?
Hangi insan yapabilir onlara yapýlanlarý?
Þair, hangi karanlýk geceye haykýrsýn,
Hangi taþ duvarý yumruklasýn hýrsýndan
Ve kimden adalet istesin
Bu üç melek için?

Artýk o çocuklar,
O üç insan yavrusu,
O üç ayrý ýþýk,
Nefes alamayacak,
Koþup oynayamayacak,
Alýndan morundan tadamayacak bu dünyanýn,
Büyüyemeyecek,
Öðretmen, doktor olamayacak,
Sevemeyecek,
Evlenemeyecek,
Tatlý yemiþlerden yiyemeyecek,
Bayramlarýný tebrik edemeyecek insanlarýn
Ve gülümseyemeyecekler hayata.

Oysa onlar,
Yalnýzca çocuktular,
Üç ayrý ýþýk,
Üç ayrý melek,
Üç ayrý nur parçasý…

Ýnsan suretine bürünmüþ aþaðýlýk bir varlýk,
Aldý ellerinden yaþama haklarýný.
Oysa kendisi yaþayacak bu pisliðin.
Bu üç çocuðu katleden mahlûk yaþayacak,
Çünkü can almanýn bedeli deðil artýk can vermek,
Olsa bile veremezdi bu üç nura karþýlýk,
Kendi çürümüþ pis canýný bu o mahlûk.
Yine de çekmeli cezasýný,
Her hücresi hissetmeli acýsýný.
Adalet adil olduðunu göstermeli,
Bu mahluk inim inim inlemeli.

Þairin tutulur dili,
Tutulur kalemi,
Kör olur gözleri aðlamaktan.
Adalet diye haykýrýr gökyüzüne;
Söyle,
Adalet nerede?


Sosyal Medyada Paylaşın: