Harman iþi bitince, gönlünce yayýlýrdý, Sarý Oðlan, daðlarýn uzmaný sayýlýrdý. Akþama dek dolaþýr, sonra gelirdi eve, Uysaldý, efendiydi, hep hazýrdý göreve.
Yayýlmaya çýkmýþtý, bir gün gelmedi geri, Gece gündüz aradýk, komadýk hiçbir yeri. Bozyüksek tepesinden, Karagüney Daðý’ndan, Göller’in kayasýndan, Ballýkýr otlaðýndan; Aradýkça aradýk, ne bir haber, ne bir iz; Ümitler tükendikçe adeta tükendik biz!
Deliktaþ mevkiinde umutsuzca gezerken, Uçurumun dibinde, bir ayak sesi derken; Baktým ki Sarý Oðlan, boynuzlarý kayada, Karný açlýktan çökmüþ, bekliyordu orada,
Adý ile seslendim, kaldýrýnca baþýný, Gördüm gebermiþ kurdun kuruyan pis leþini! Zavallýda kalmamýþ, zerre desen, fer diye; Üç gün kýstýrmýþ kurdu, “býrakýrsam yer” diye! ”
Tedbirli yaþamak mý, örnek burada, buyur; Hasmý kuvvetli olan, bir gözü açýk uyur! Can derdine düþenler, kan akýtýr ter diye; Ýþte ben buna derim, “hakiki zafer” diye!
Halil Gülþen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halil Gülşen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.