Cemre düştü toprağa.

Rüyalar, gerçek olsa,
Hayat, ne de güzel olurdu.
Yasamaktan, býkmazdý insanoðlu,
Gözlerde yaslar olmaz,
Ýnsanlar, hep güler dururdu
Ne kýsýn, soðuðu olurdu,
Ne yaz mevsimin kavurucu sýcaðý,
Umurunda olmazdý insanlarýn
Günler mevsimler onlara bahar olurdu,
Açardý her mevsimde güller,
Ve solmaz, olurdu
Savaþlar olmazdý,
Ve kavgalar olmazdý, kan kavgasý olmazdý,
Dinerdi, ana babalarýn gözyaþlarý,
Gençler, doyasýya aþký yaþardý,
Yaþlýlar, kahvesini içerken,
Kahvehane köþelerinde sohbet eder, dururdu...

Kapat, gözlerini,
Bu þiiri okuduktan sonra,
Kur düþlerini sen, ey güzel insan..
Göreceksin, ne güzel olacak
Düþlediðin dünyan.
Yeter ki, kötülükleri düþünme içinden,
Sözümü dinle,
Güzelliði kucakla hayran, hayran
Bak bahar geldi daðlara yeniden,
Cemleler düþtü toraða,
Bademler dallarda yeniden çiçek verdi,
Güller yeniden tomurcuklar verdi
Güneþ, topraða gülerken...

Sen, sen ey güzel insan,
Ölümü, öldürmeyi kin kusmayý deðil,
Sevmeyi düþün ve aþký düþün,
Sahillerde sevdiðinle, kol kola gezinirken,
Çek baharýn tüm güzelliðini içine,
Güzel, güzel gezerken,
Hayatin güzelliðini, düþle
Kin savaþ öldürmek senin neyine.

A.Yuksel Þanlý er
18 Mart 2011-03-18

Sosyal Medyada Paylaşın: