Kadınım
Bir kadýn sevdim,
Gülüþüyle, güneþi toplardý.
Bakýþýyla, yýldýzlarý sabitlerdi gök/yüzünde.
Boyu, kâf daðýný aþardý mesela!
Öyle ki,
zümrüd-ü anka, kanat çýrparak, ulaþýrdý ona.
Asla yalan söylemez, kin, nefret, biriktirmezdi içinde.
Nûh’un gemisi gibi, kocâman bir kalbi vardý.
Herkese yardým eder, karþýlýðýnda, bir kibrit kutusu peynir;
Ýki üç zeytin tanesi, ve ekmek arasý yað kadar, mutlu olurdu aklýnca...
Benim kadýným;
Karadenizden kopupta gelen,
Buram buram, çay kokardý, ince belli bardakta! Teni;
Isparta da, kilim
Gazi Antepte, baklava olup, düþerdi dillere.
Aþkýn beþiðiydi o;
Tüm nesillerin rahmi!
Kültürün, ve sanatýn baþkenti...
Bir kadýn sevdim,
Ýstanbul da, Pierre Loti gibi aþýk
Üsküdar da, kýz kulesi kadar, gizemli. O kadýn ki,
Ele avuca sýðmaz;
Onlarca imparatoru, kralý, sultaný devirdi!
Bana mý, ne yaptý? Sadece kadýnlýðýyla, aklýma;
Öpmeye doyamadýðým, o dudaðýyla, ruhuma
Davetkar sözleriyle, yataðýma! Kanýma girdi.
Âh Ýstanbul âh, kadýným benim.
Allahýn emri, Peygamberin kavliyle
Sana söz verdiðim gibi! Seni, bir baþkasýyla, paylaþmaya hazýrým...
20 Mart 2011 Pazar
Adnan Bilgiç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.