GONCASINDA SOLAN GÜL

Cemil MERÝÇ’in
Aziz hatýrasýna


Söyle, yol bulur muyuz düþmeden tuzaklara ?
Dünyanýn eþiðinden bakarken uzaklara...

Kelimeden merdiven kurarken gönüllere ;
Nasýl da vurur ayaz, kýymadýðýn güllere...

Gerçeði görmek için, ama olmak mý gerek ?
Ateþe atýyoruz kendimizi bilerek.

Saf bir Ramayana’dan düþerken söz incisi ;
Seninle aralandý Hint’in kýzýl goncasý ...

Kapýlar sürmelenmiþ söyle nerden girilir ?
Aralanýr bir kapý,"Iþýk Doðudan Gelir".

Kimse dönüp bakmýyor almadan kirasýný ;
Kim sarar ; "Bu Ülke" nin kanayan yarasýný ?

Kendimi "Jurnal" ledim, kimse týnmýyor bile ;
Büyük gerçek önünde, olduk ilkel kabile !

Yokluða düþüyoruz inat edip varlýða ;
Geçemedik bir türlü; "Umrandan uygarlýða"

Her kadýnda bitevi; " seni aradým" dedin ;
Bilemedik, kaç kulaç senin sevda kemendin ?

Arsýz kalabalýkta; diz döver kimsesizlik,
Çökerken içimize, acý, derin sessizlik...

Yalnýzlýðým bu akþam, düþürürken yadýma ;
Kamuslarla yetiþtin koþarak imdadýma...

Kalmadý aþina yüz, yanar kalbimin içi !
Bu yüzden seviyorum Tunca’yý ve Meriç’i.

Hayal iklimlerine, yol alýp düþünceden ;
Islanýyorum iþte, yaðmurlarla inceden...






Hayrettin YAZICI













Sosyal Medyada Paylaşın: