yeryüzünde donup kalan bedenimin içinde gözyaþlarým kendini dýþarýya vuramýyor kimse yok yanýmda
yeryüzünde bedenim ve üzerinde yürüdüðüm kaldýrýmlar kalmýþ boþu boþ ve çok sonra yanýmdan geçiyor bir araba yerdeki sularý bir dalga gibi fýrlatýyor üzerime bir umudun arkasýndan koþarcasýna arabanýn arkasýndan koþuyorum yetiþmek ne mümkün hayallerimin yok oluþu gibi gözlerimin önünden kayboluveriyor ve çok sonra yaðmur duruyor duruluyor yanýmda olup yalnýzlýðýmý bana az da olsa unutturan bu yaðmur beni býrakýp gidiyor kalmýyor artýk tek tesellim