Buhar Soluyan Tren
Islak otlarda sürünen demir, bir uyutur
Bir emzirir gözyaþlarýný vagonlarýn.
Gözlerim güneþin en ýþýklý saatlerinde
Biraz üzgün, biraz hüzünle
Ayný vazoda tütsüler kederli gidiþleri.
Koparýp dururum umut yüklü yapraklarý tek tek
Adsýz kaygýlarla sarýlýr dört bir yaným
Önce bahar olur umutlarým, sonra yorgun bir güz
Yedi renkte yýldýzlar çizerim inadýna gök tarlama
Daðýlýp saçýlýr buzlu camlarýndan dumansýz trenin
Sanki gösterime hazýr bir trajik oyun gibi
Hiç sevmedim vedalarý ey uçurumlu yol!
Buhar soluklu tüneller biçtim isyanlardayken ruhum
Silip silip yeniden yazdýðým ayrýlýklar, unuttuklarým
Toz toprak içinde ve son dizesinde þiirlerimin
Simsiyah çelenklerle þimdi koyun koyuna
Demleniyor düþümde öldürdüðüm hayallerimmiþ gibi
Tutuþur, kor düþünce içimdeki kuru otlar ey sevgili!
Ay tamamlarken son turunu yörüngesinde
Gurbet türküleriyle ýslanýr sabahsýz kirpiklerim
Uçup gider hasretim, karanlýk, ýssýz yolda
Aðlayan bir tabloda öksüz çocukmuþ gibi
Öyle yapayalnýz, bakar dururum arkasýndan peronda.
Hüzzam þarkýlarla uðurlanýr hep kuþlar.
Sobelenir gölgesinde sahipsiz yapraklarýn
Bir koca bulutun kanatlarý altýnda
Zaman çýkmazýnda, bilmem kaçýncý defa
Bir dalganýn batýþýný seyre dalarým.
Kesilir orta yerinden hýçkýrýðý gökyüzünün
Anýlar uyanýr kýþ uykusundan zaman zaman
Tutkular har, özlemler ýslak kaldýrýmda
Dirilsin diye rayda hoþ seda nefesiyle
Bir dalgýn bakýþ, bir yoksul yürek býrakýrým.
Kar demeden, fýrtýna, tipi, yaðmur demeden
Alýr gider baþýný, “Dur gitme!” desem de yolcu
Her gidiþinde sele dönüþür bir damla su
Titretir lodos telgraf tellerini serseri gülüþüyle
Açýlýp açýlýp kapandýðýnda yalnýzlýðýn gözleri
Koþ, dolaþ bakalým kara bulut, dünya kazan sen kepçe.
Hayat ayný hayat, gidenden de haber yok.
Susuþu bundandýr sancýlý gurbetçinin, hayali geniþ
Bak yine aralandý kalbim, yine kýþ ve yine paramparçayým.
Bir eski dost gibi hatýrla beni her seferinde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.