SENSİZLİĞİN ACISI
Yine gece oldu, çekildim karanlýk odama,
Ýçimden gelenleri dökmek istedim sana..
Aldým kaðýt kalemi elime,
Baþladým þiirimi yazmaya..
Dört duvar arasýnda yalnýzdým bir baþýma,
Hep sensizliðin acýsý dökülürdü dudaðýmda..
Sensizliðin resmini çizdim, koydum baþ ucuma,
Bakýp bakýp aðlardým, dökülürdü yaþlar yanaklarýmda..
Gözlerim seni arardý, ellerim seni,
Sen ki vefasýz býrakýp gittin beni..
Unuttun herþeyi, bugünü, dünü,
Ama ben unutmadým, senin kalbini..
Gözlerin gelirdi aklýma, aðlardým,
Senin için karalar baðlardým..
Sensizliðin acýsýyla Allah’a çok yalvardým,
Kalbimin yarasýný hep kendim sardým...
Artýk geldim þiirimin sonuna,
Kalemim tükendi, ben tükendim..
Aðlamayacaðým bir daha asla,
Sensizliðin acýsýný gözlerimle ezdim..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.