Yanımdaki yalnızlık

Yanýmdaki yalnýzlýk

Parmak uçlarýmda baþlýyor hasretin
Belki de gidiþinden kalan bir iz, bilmiyorum
Sonra da karýncalanan sol ayaðým
Seni ilk gördüðüm aný hatýrlatýyor
Midemde oluþan sancýlar git gide artýyor
Herkes açlýktandýr diyor
Ama ben biliyorum
Bedenim sensiz beni bile kabullenmiyor
Açlýk nedir bilmiyor
Biliyor musun burada gün doðmuyor
Sadece rüyalarýmda görüyorum güneþi
Önce yüzün aklýma düþüyor
Sonrada saçlarýnýn arasýndan sýyrýlan gözlerin
Gözlerini görünce sabah oldu diyorum
Yanýlýp gözlerimi açýyorum
Sonra sen gidiyorsun, güneþ batýyor
Gecenin karanlýðýnda öylece kalýyorum
O an;
Sýrtýmdan ter, gözümden yaþ akýyor
Yokluðun yaðmur gibi düþüyor yataðýma
Odam kýþtan beter oluyor
Öyle bir an geliyor ki saat duruyor
Neden biliyor musun?
Çünkü son sözlerin geliyor aklýma
Son nefes alýþým
Senin son sözün benim ilk haykýrýþým oluyor
Ve ilk kez gece yarýsý kapým çalýyor
Ýstemeden açýlýyor odamýn kapýsý
Kim o dememe kalmadan içeri giriyor
Ben ayrýlýk diyor
Yanýnda yalnýzlýk, hüzün…
Ýþte o günden beridir ben yalnýz deðilim
Davetsiz misafirlerimle yaþlanýyorum




Sosyal Medyada Paylaşın: