GÜNEŞE HASRET

Hayatýmýn hiçbir döneminde,
Bu kadar sevinmemiþtim,
Güneþin doðduðuna.

Çocukluk günlerimde, anlayamazdým,
Gözlerim kamaþýrdý,
Terlerken sýkýlýr, bakamazdým,
Ama sevinirdim,
Çünkü, oyun zamanýnýn geldiðini anlardým,
Okul çaðlarýmda,
Yine mi diye, uyanýrken yorgun,
Býkkýnlýk ile düþerdim yollara,
Tatili iple çekerdim ve,
Sahilde kendimi býrakýrdým,
Güneþin kollarýna.
Gençlik yýllarým da, ayrý bir yeri vardý,
Sevdiðimle, batýþýný seyretmeye bayýlýr,
Gurubun kýzýllýðýnda alýnan buseyle,
Çok mutlu olurdum.
Subay çýktýðým gün,
Yýldýzlarýma bakarken,
Kendimi ona benzetirdim.
Öðrendiðim gücünü, içimde hissederek,
Gururlanýrdým.





Caným vataným üzerine,
Bir oyun oynanmaya baþladýðýnda,
SURÝ ’nin üzerinde, yakýndan baktým,
AMEDYAH’da, onunla konuþtum,
DEROLOK’ta, batýþýný seyrettim.
Ama bu sefer yanýmda Mehmetçik,
Ellerimde, harita ve pusula vardý,
Dün, sevdiðime sarýlýp, þarký söylerken,
Bu gün, silahýmý okþayýp,
Yeminimi hatýrlýyordum.
Bu sinsi oyunu bozmak için sabahlayarak,
Ýçerimden tekrar, tekrarlýyordum.


Samanlýkta iðne arar gibi,
Ararken hainleri,
Bazen koþar, bazen yürür, bazen beklerdim,
Ama hiç uyumazdým,
Kapanmazdý gözlerim geceleri,
Etrafýmda, uykuya dalmýþ gençler,
Kulaklarýmda, ormanýn derin sessizliði,
Gözlerimde, hiç bitmeyen gecenin,
Sonsuz karanlýðý vardý.
Hiç birine aldýrmýyordum,
Ýçerimde, vazifeyi baþarmak duygusu,
Ve uyuyan Mehmetçiði koruma kaygýsý,
Kendi kendime sessizce,
“Ne yiðittir bunlar, pusudan yýlmaz
Yirmi yaþýndadýr, uykuya doymaz”
Diye bir tekerleme, tutturmuþtum.



O an düþündüm,
Çocukluk ve gençlik yýllarým,
Aklýma geldi,
Teðmenliðimi hatýrladým,
Her terfi ediþimdeki sevinci,
Her baþardýðým vazifedeki gururu,
Vatana, Bayraða, Millete,
Eþ ve çocuklarýma, anama, babama,
Emanetine sahip çýktýðým Atama,
Bana yavrularýný emanet edenlere,
Namus ve þerefini,
Koruma görevi verenlere,
Borcumu hatýrladým.
KORKMUYORDUM...!
Gecenin karanlýðý, rüzgarýn þiddetiyle,
Sorumluluklarýmý hatýrlýyor,
Emanete, hýyanet etmeden,
Vazifeyi tam yapmanýn,
Yolunu arýyordum.
BAÞARDIM...!
Nasýl güzel sýyrýlýyordu,
Karanlýðýn içinden,
Güneþ ýþýklarýyla kaybolan kalleþlik,
ÞÜKRETTÝM...!
Yeni bir umut doðdu içime,
Memleketim adýna,

Hayatýmýn hiçbir döneminde,
Bu kadar sevinmemiþtim,
Güneþin doðduðuna.

Rafet Haznedar



Sosyal Medyada Paylaşın: