Karanlýða çaldý dünyam bir anda Zifri karanlýða Son sözlerimizi söyleyip de .. kapatýnca telefonun ahizesini Çöktü baþýma kocaman dünya Olanca hýþmýyla
Suskun herþey..
Dönüþü durdu duvardaki saatin Söndü birden bire odamý aydýnlatan lamba Zaman dondu... yaþam dondu.. ben dondum.. Donuyorum..
Vurulmak... Vurulmak üþümekmiþ bilirmisin?. Kanýmdan can gidiyor Üþüyorum.. Üþüyorum be kadýným.. Üþüyorum..
Biliyormusun sevgili?.. Onlardan önce ben.. Ben gövdemi koydum Avcý’nýn tüfeðinden seken olanca mermilere..
Þimdi herkes suskun.. Yaþam olaðan sessizliðinde Ve dinginde.. Ödenmiþ bir diyet niyetine..
Gidiyorum… Gidiyorum be kadýným.. çekip gidiyorum.. Ve biliyorum ki ben giderken Önce yaðmur yagacak.. Ve sonra… Renkleri belli belirsiz bir ebem kuþaðý Hafifce gözlerinizi alacak…
Biliyorum ki benim ardýmdan… Kurt, kuþ, börtü, böcek.. Bir tek onlar aðlayacak..
Onlar aðlayacak… ve.. “Ýnsanlýk” susacak..
Hasan ERKILIÇ (Umutlu) Ankara, 12.03.2011 Cuma Saat. 04.36 Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan ERKILIÇ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.