Ve bademler vakitsiz çiçek açar.

Lodos…
Kasýp kavuruyordu,
Bademler çiçek açmýþ,
Beyaz gelinliðini giymiþti aðaçlar.
Bir ýrmak ki,
Derinden, derine çaðlar...
Seval üzgün, isteði yok yaþamaya,
Uçurumun baþýnda aðlar…
Aðlar, aðlar da,
Aþaðýda da, coþar taþar sular.
Ah, ah der ah…
Kendi kendine söylenir de,
Seval…

Zaman sel olur akar gözlerinden,
Dökülür yok olmuþ gerçekleþmemiþ düþleri, birer, birer,
Saðanak, gözlerinden..
Süzülür yanaklardan yaþlara karýþýr tövbeler,
Tamiri olmaz piþmanlýklar,
Seval…
Beyaz atlý prensine aðlar…

Kararlýdýr, yaþamak istemez,
Seval….
Yaþamak onun için neye yarar,
Ölümdür tek çare,
Coþkun sularýn içinde yüzer durur hayaller de,
Geçmiþe, piþmanlýklara aðlar...
Son kez, bakar arkasýna,
Karanlýkta, ne bir gölge, ne bir koþan belirir,
Olan olur,
Doyar sevdasýna aþkýna düþlerine sular,
Ve bademler, vakitsiz bir daha çiçek açar.

07 Mart 2011-03-07
Yüksel Þanlý er
Antalya





Sosyal Medyada Paylaşın: