Gel Mehmet Git Mehmet

“Gel Mehmet, git Mehmet”, olmuþtu adý
Kim bilir kaçýncý, dilekçe verdi?
Gele gide iþin, kalmadý tadý
Herkes mazeretle, ipe un serdi.

Ýtibar etmedi, çeteye, ite
Ýtimadý vardý, yüce devlete
Veryansýn ettiler, dövmekten öte
Þaþýrmýþtý Mehmet, bu nasýl yerdi?

Yolsuzluk illeti, sýzmýþtý köke
Torpil geçer akçe, nakitten çeke
Düzenim çarkýna, iþlemiþ leke
Ne kadar uðraþsa, çýkmayan kirdi.

“Gel Mehmet git Mehmet”, adeta soldu
Baþvurusu yine, yarýda kaldý
Islak saçlarýný, eline aldý
Kýþýn ortasýnda, döktüðü terdi.

Mücadele etti, kir ile pasla
Bekledi, bekledi, aðladý yasla
Ýnadý inattý, yýlmadý asla
Uðraþtý didindi, bitmedi derdi.

Israrlýydý hakký, aramak için
Bilinsindi farký, tok ile açýn
Ýçine düþmüþtü, rüþvetle baçýn
Kazýk açýsýndan, ikisi birdi.

Öfkeyi yenmiþti, hýrsý enedi
Tavuk gibi gece, orda tünedi
Azimle her türlü, yolu denedi
Sonunda kapýdan, içeri girdi.

Onlar da býkmýþtý, dediler yetti
Makamda oturan, imzayý attý
Çektiði çileler, nihayet bitti
Sevinçten masaya, yumruðu vurdu.

Mehmet’im her þeyi, unuttu birden
Arýnmýþtý sanki, pasaktan, kirden
Ýþi hallolmuþtu, olsa da zordan
Darýsý bizlere, murada erdi.

Necati OCAKCI
06.03.2011

Not: Söz meclisten dýþarý
Sosyal Medyada Paylaşın: