PAMUKLUĞUN DİKEN RUHUMA

Sýnýrlarý bahane eden tembeller,
Aþkýn karþýsýnda hep bitap düþmüþlerdir.
Sevenler ise uçurumlarý su gibi içmiþlerdir.
Susuzluklarýný bir okyanusa satýp,
Ardýndan damlalarýn akýþkanlýðýna deðer biçmiþlerdir.

Apansýz bir boðuluþun ardýndan
karalar baðladým þimdi, mefta aþkýma.
Kollarým tutuklaþtý nafile yakarýþýna.
Bir o aný, bir de kendimi alýp karþýma.
Çatýþtýrdým bizi, birbirimizin hazin sonuna.

Senin pencerenden bakarken kendi kalbime.
Gerçekliðimin katýlýðý yansýr yüzüme.
Ýndirdim senin olan açýlarý,
her pencereyi gizli bahçeme.

Beni güzelliklerine neden sarmalarsýn?
Pamukluðun diken olup batar ruhuma.
Sen beni neden gülüþündeki ýþýkla boyarsýn?
ben senin güneþinde damla damla erirken.

Acýktým günahsýzlýðýnýn her öðününe.
Yudumladým saflýðýný, ektim kanýma.
Hassasca yaklaþan fýrtýnalarýna.
Teslim oldum beyazlýðýnýn berraklýðýna…

Hayal alemi

Sosyal Medyada Paylaşın: