Ne olur erkekler aðlar mý deme,
Sorma ne olursun nedir bu keder.
Her damla hayattýr kuru gövdeme,
Bilmezsin her damla teselli eder.
Kesilir nefesim, kurur damaðým,
Yol olur hicrana iki yanaðým,
Budur tek ümidim tek dayanaðým..
’Aðlayarak gelen gülerek gider’..
Aðlamazsam çýnlar odam sedamla,
Ýrkilir duvarlar çektiðim gamla,
Gözümde hapsolup kalan her damla,
Ruhumu bir derin boþluða iter.
Her yaný inceden kaplar ki duman,
Çekilir saatler, kaybolur zaman,
Tepeden týrnaða titrerim o an..
O an aðlamamak ölmekten beter.
Yorgun gözlerime inince perde,
Bedenim toz gibi sürünür yerde,
Bazen daðlar kadar derdi çeker de,
Bazen küçücük bir yýlgýnlýk yeter..
Kanlanýr bebekler, içinde hiçin,
Bir vehim aklýmý yer için için,
Bil ki gece gündüz aðlamam için,
Ne gözyaþým kurur, ne sebep biter..
Aðlar, hemde nasýl aðlar bir bilsen..
Anlamazsýn eðer ehli deðilsen.
Ey her gözyaþýmý sorgulayan sen...
Böyle aðlamayý söyle kim ister..
Kim bilir visale budur tek çýkar,
Belki her damlada ruhunu yýkar,
Kimi içteniçe, kimi aþikar...
Bana aðlamayan tek kiþi göster...
Bana gülmek için bir sebep göster...
a.t.a 2011
Ahmet Turgut Atlýk