NİKAH

Ýþte böyle kandýrýrlar bizleri.
Ýki alyans, bir tektaþ...
Bir dostun süslü arabasý,
Kalabalýk da cabasý.
Toplanýr dikerler gözleri.
Geride kalýr gençlik izleri.
Oðlan mý yakýþýklý, kýz mý güzel?
Ýyice süzer,
Bakarlar tabii ki; gelin güzel...


Ýki evet, beþ imza...
Baðýrýrlar arkadan avaz avaz
Ayaðýna bas! Ayaðýna bas!
Baðýrmayýn boþuna n’olur!
Tecrübeyle sabittir:
Önce Allah’ýn, sonra o kýzýn dediði olur.

Ananýn biri üzgün, öbürü süzgün.
Görümce nazda.
Memur kibar, cüzdan kýzda.
El öpme, taký takma der;
Takýþtýrýrlar.
Birbirine pek yakýþtýrýrlar.
Bir kaç resim,
Birer þeker aðýz tadý.
Gelin çiçeði attý,
Havada Þebnem kaptý...

Taksi gitmez akü biter,
Kapý açýlmaz anahtar yiter,
Hepsi birer zarf ister,
Saðdýç damadý besler,
Gelinde karýþýk hisler...

Nikahtý bunun adý,
Keramet imama kaldý.
O da ruhsat verince,
Yatak yorgan serince,
Murada da erince,
Uyku gelir derince...

Çok derindir bu uyku.
Uyuuur, uyanamazsýn...

Uyansan da,
Fark etmez!
Ömür geçmiiiþ, iþ bitmiþ.




Sosyal Medyada Paylaşın: