Bir hazan hikayesidir bu, Zemherinin koynuna sýðýnan.
Kapý ve pencere duvar, Duvarlarda sessizlik afiþe edilmiþ. Tavanda saklý bir yýldýz, Pancurlar aðlýyor bak. Balkonda saklý bir iz.
En az aklým kadar, Darmadaðýn kalsýn yataðým, Sensiz uyumak istemiyorum. Yedi tepenin birinden, Uzanýversin ellerin. Ellerimi boþ görmek istemiyorum.
Eylül sarýsý akþamlarda, Demlenirdi çay karasý gözlerin. Boðaza sis inerdi, Yaðmur mahcup mahcup, Denizi öperdi. Baþým pencerenin pervazýnda, Perde arkasý kaçamak bakýþlarým, Öperdi uzak bir yýldýzý alnýndan.
Yine boþ bir havuzda, Kuðularýn hayalindeyim. Yaprak sarýsý hazandan, Gazel esintisinde, Kendime yorgun düþmekteyim. Suyun koynunda Ýstanbul uyuyor, Ben sabahý zorluyorum.
Duy artýk, anla artýk! Mektup kaðýdý gibi, Buruþturulmak istemiyorum. Hisset artýk, hisset! Sensiz bomboþ bu eve, Sensiz bomboþ bu yüreðe, Alýþmak istemiyorum...
Yeter artýk! Kes göbeðini gururunun, Kurtul plasentasýndan. Doð yeniden yeditepeli bu þehirde. Ne ben, Ne de Ýstanbul, Sensiz sabahlara uyanmak istemiyoruz. Kendi ýssýzlýðýmda, Sana demlenmek istemiyorum...
Aydýn Ist. 23 Þubat 2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
can.er Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.