MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

YAĞMUR UTANIRDI ÖPERKEN DENİZİ
can.er

YAĞMUR UTANIRDI ÖPERKEN DENİZİ



Bir hazan hikayesidir bu,
Zemherinin koynuna sýðýnan.

Kapý ve pencere duvar,
Duvarlarda sessizlik afiþe edilmiþ.
Tavanda saklý bir yýldýz,
Pancurlar aðlýyor bak.
Balkonda saklý bir iz.

En az aklým kadar,
Darmadaðýn kalsýn yataðým,
Sensiz uyumak istemiyorum.
Yedi tepenin birinden,
Uzanýversin ellerin.
Ellerimi boþ görmek istemiyorum.

Eylül sarýsý akþamlarda,
Demlenirdi çay karasý gözlerin.
Boðaza sis inerdi,
Yaðmur mahcup mahcup,
Denizi öperdi.
Baþým pencerenin pervazýnda,
Perde arkasý kaçamak bakýþlarým,
Öperdi uzak bir yýldýzý alnýndan.

Yine boþ bir havuzda,
Kuðularýn hayalindeyim.
Yaprak sarýsý hazandan,
Gazel esintisinde,
Kendime yorgun düþmekteyim.
Suyun koynunda Ýstanbul uyuyor,
Ben sabahý zorluyorum.

Duy artýk, anla artýk!
Mektup kaðýdý gibi,
Buruþturulmak istemiyorum.
Hisset artýk, hisset!
Sensiz bomboþ bu eve,
Sensiz bomboþ bu yüreðe,
Alýþmak istemiyorum...

Yeter artýk!
Kes göbeðini gururunun,
Kurtul plasentasýndan.
Doð yeniden yeditepeli bu þehirde.
Ne ben,
Ne de Ýstanbul,
Sensiz sabahlara uyanmak istemiyoruz.
Kendi ýssýzlýðýmda,
Sana demlenmek istemiyorum...


Aydýn
Ist. 23 Þubat 2011
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.