Benliðim tevazu topraðýna bürünseydi
Varlýðým þükür hamuruyla yoðrulsaydý
Etrafým,
Ýman kalesiyle çevrilseydi
’O’zaman
Ne mekân isterdim
Ne de dünyayý
Hiçliðim
Nefsime söz geçirseydi
Küçüldükçe büyümeyi bilseydim
Yaratýlaný sevmeyi
Yaratandan ötürü deseydim
Dil ile lak, laký býrak
Gönülden söyleseydim
’O’zaman ben
Ne mekân isterdim
Ne de dünyayý
Ýstif etmeseydim insaný þucu, bucu
Ne olursan ol gel deseydim
Ey benlik denilen büyücü
Seni irademle ezseydim
Ey iman
Beni sahibime götürücü
’O’ zaman ben
Ne mekân isterim
Ne de dünyayý
Jale Keskin