Öyle vur ki baðrýma, bir daha þu hançeri, Kimse görüp duymasýn, kan sýzmasýn dýþarý. Yüreðim çýrpýnmasýn, sað kalýp da bu sefer, Dinsin bu kalp aðrýsý, son bulsun artýk yeter. Usulca yýðýlýrken, son kez bu bahtý kara, Dön git yine ardýna bakmadan uzaklara, Dudaðýma taþýrken son nefesim adýný, Dilim yoklayadursun, ölümün sýr tadýný. Ruhum baþka âleme, göç ederken sessizce, Son sözüm adýn kalsýn, sýr olsun hece hece. Kimseler bilemesin, katilim olduðunu, Sansýnlar intihardýr, garibin hazin sonu.
10 Nisan 1990-Salý / Konya
Sosyal Medyada Paylaşın:
İzzet KOCADAĞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.