Bir çocuk düþünsene, dört beþ yaþlarýnda... Kaybetmiþ annesini, en sevdiðini belkide. Hatta þimdi daha çok sevdiðini anlamýþ ama kaybetmiþ iþte. Yedi kat yabancý gelse dokunsa yüreciðine, Kalp atýþlarý korkutur, dokunan ellerin sahibini.
Vah dediklerinde hýçkýrýklara boðuldunmu hiç ? Gözlerinde iznini bekleyen, her dem nöbetçi iki damla yaþ oldumu ? Güneþ telli duvaðýný çekip üstüne, geceyi misafir ederken, Sana misafir olarak, hep hüzün eþlik ettimi? saatler sana küstümü geceleri, zaman akmamakla direndimi ?
Ya sen... Seni gelmesin diye aklýma binbir türlü þeyler getirirken; Aklýma gelenlerin hep seni getirdiðini biliyormusun ?
Sen bende nekadarda çoksun... Azýmsanacak durumlarým var benim. Sözüm kaleye alýnmayacak kadar boþ anlamlar taþýyor seni kýnarken. Sen; Beþ para etmez bana, altýndan tahtlar sunansýn. Sen; Beni adamdan sayansýn. Sen; kýþ ortasýnda açan çiçek, çölde çaðlayan bir pýnarsýn. Gülün dikene ihtiyacýmý olur, Sen, ben olmadanda gül kokarsýn.
Dört yada beþ yaþlarýnda bir çocuðum, Asaletini tasdik etmiþ sensizlik, ve içine sürüklemiþ beni. Vah deseler; siperlerinden fýrlayacak, tam techizatlý yaþlarým. Ve hazýrým gömülmeye. Gerçi yaþarken ölmeyi baþarabildiysem, Gömülmeden de karýþýrabilirim sensizliðe. Vakti geldi kavuþmanýn sevgiliye. Vakti geldi... Vakti geldi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ferromuratti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.