Herkesin ortak fikri, sabrýn sonu selâmet Sabretmeyi bilenler, er/geç murâda ermiþ. Her kim ki Hakk’a âþýk, Cemal’in görmek için O; çile çeke/çeke, kullukla kendin yormuþ.
Ýtirâza gerek yok, ne cefâya, cezâya Onlar boyun eðerler, her tür belâ, kazâya Âþýklar ses çýkarmaz, dosttan gelen ezâya Kim ki “baþüstüne” der, o yâr gerçekten yârmiþ.
Ýz’ân terâzisinde, ne tartarsan doðru tart “Hüsn-i zan”dan ayrýlma, art niyetli olma art Âlim olmak istersen, heves, merak, ilgi þart Her kim ki sabrederse, ilmin güzelin örmüþ.
Kurallara uymayan, sonunda hava alýr Hakk’la hem hâl olmayan, herhâlde yaya kalýr Sabýr acý olsa da, meyvesi tatlý olur Sabredenler sonunda, turnayý gözden vurmuþ.
Sözüne tam sadýk ol, bilir misin amaný? Her þeylerden önde tut, koru güzel imaný Sen Rabbine söz verdin, kâl-û belâ zamaný Kim ki kulluk etmiþse, o zat ahdinde durmuþ…
13/02/’11 Hanifi KARA Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.