paramparça yürekle kalakaldım.

Oturuyordum bir kafede,
Geldi, geldi çöktü birileri karþýma,
attýlar ayak, ayak üstüne,
biri sarýþýn, biri esmer iki güzel,
bir içecek, söylediler kendilerine,
baþladýlar içmeye ve içerken hep beni süzdüler.

Bakýþlayla, sallandý her yerler gökler,
Ýçim bir tuhaf, baþladý baþým dönmeye,
deprem oldu birden, sallandý içecekler,
Gözlerim, karardý ve sarsýldým,
Yine de, gözlerimi ayýramadým,
ve o, güzellere bakýp kaldým,

Takýldý, gözlerim en güzeline,
beyaz tenli, sarýþýn yeþil gözlüsüne,

takýldým,

yarý acýk, dizlerine takýldým,
ve masanýn, altýna korkumdan uzandýðýmda,
hep, ona baktým.

Bende, ne kalp kaldý ne de yürek,
karmakarýþýk, oldu içim dýþým,
yerlerde, kaybolan kanayan yaralý kalbimi aradým,
bulamadým, sordum onda sandým,
ben görmedim dedi ,
o sarýþýn güzel, esneyerek.
ve gülümsedi gýcýk verek.

Anladým ki, o çalmýþtý kalbimi,
toplamýþ, ne varsa masanýn altýndakini,
vermedi, aldý can veren en sevdiðimi,
kendi, bakýþýmdan,
Depremle, daðýldý her þelerim,
ve paramparça, bir yürekle kalakaldým.













Sosyal Medyada Paylaşın: