Kâinâtý kaplamýþ, bir uçtan öbür uca Doðru pabuç giymeden, yalan dünya dolaþýr. Iþýk hýzýndan hýzlý, öyle yaygýn, seri ki Doðru kapýdan baksa, yalan aya ulaþýr.
Yalancýnýn dünyasý, sanki bir kuyu dibi O net bir þey konuþmaz, her þey daraya tâbi Hemen sirâyet eder, salgýn hastalýk gibi Doðruluk yaya kalýr, yalan birden bulaþýr.
Keçeyi atmýþ suya, ne nâmus var nede ar Yüzsüze mekân olmuþ, kulüp, pavyon ve de bar Olaysýz rahat etmez, mizâcýnda nizâ var Doðruluk ülfet ister, yalan her an dalaþýr.
Otokritik gerek, olur mu böyle tarîk? Hiçbir þeyden utanmaz, sanki yüzü bir çarýk Güzel hasletten mahrum, þýmarýk mý þýmarýk? Doðru ciddiyet ister, yalan ise yýlýþýr.
Yalana endeksliyse, yýkýlmalý her tabu Güneþ yeniden doðsun, olmasýn hiç gurûbu Biri zor, biri kolay, ikisinin farký bu Doðruluk emek ister, yalan birden oluþur…
11/02/’11 Hanifi KARA Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.