Anlatamadım bile...............
Acýlarla dolu bir hayatýn akýþýnda
Bilmeden ýzdýraplarýn son duraðý oluverdim.
Titrek dudaklarla umutsuz bekleyiþler içinde kaldým
Ürkek gözlerde kaybettim mutluluðun ayak izlerini
Zamanýn raylarýnda mendebur bir yarayla aksak aksak yol aldým
Zift kokan tünellerin ucunda görünen ýþýkta ilerlerken
Dilim tutuldu,gözlerim ýslak,yüreðimde buruk bir acýyla kaldým
Dizlerim bedenimi ayakta tutamadý,çýkmadý sesim
Oysa düne kadar yarýnlara ne umutlar besledim
Kanadý kýrýk bir beyaz güvercin þimdi ömrüm
Vuslatsýz bir kör düðümde boþuna kanat çýrpmaktayým
Ufkum karanlýk, zifiri gecede ayazdayým.
Gönül bahçeme her renkten çiçekler ekmiþtim
Desen desen iþlensin diye ozanlarýn sazýnda
Her gün aþýmý açan çiçekler þimdi solgun
Menbasý kurudu yaþam pýnarýmýn damlaya muhtaç
Bir ben kaldým acýlarýmla ölümüne suskun
Nihai kararý verecek mercilerin en yücesi
Durmak istesem duramam alýr da baþýmý giderim bir gün
Soluksuz bir yaþantýnýn soluklanmak için duraksadýðý
Ezgin bakýþlarýn odaklandýðý yolun sonu
Herþeyin bittiði gündür bu gün.
Kördüðüm gecelerim,yarýnlarým puslu
Ey gökyüzü sen þahit ol yaþadýklarýma
Bu çehrin her sokaðý çýkmaz sokak olmuþ
Uçurumlar kazýlmýþ yollarýma dost çehreli mendeburlardan
Gecelerim gündüzlerime pusu kurmuþ
Gözlerim yarýnsýz sabahlara güneþsiz uyanýr
Mutluluk gökyüzündeki yýldýzlar ötesi kadar uzak
Çektiðim bütün acýlara iltimas geçerek
Bütün çýplaklýðýmla gidiyorum
Bitmek tükenmek bilmeyen arzularý kalanlara býrakarak
Bir daha dönmemek uðruna gidiyorum iþte.
Freni patlamýþ kamyon gibi uçuruma yuvarlandým bu sevda yolunda
Yalpaladým,taþa,duvara çarptým,
Tutunamadým bir kenara,enkaz olacak elbet bu gidiþin sonunda
Gözlerim puslandý,sesim düðümlendi hýçkýrýklarýmda
Geriye baktýðýmda acýlarýmýn býraktýklarýyla
Ýzaha gecikmiþtim çoktan
Anlatamadým bile...............
Mehmet Zafer
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.