Halký umurunda mý, kendi yatta, yalýda? O uçakla gezerken, halk bineksiz yayandý. Zulüm pâyidâr olmaz, iþte her þey ortada Halkýn ayak sesleri, görene gün sayandý.
Tunus’ta baþlasa da, birden ülkeyi aþtý Suriye, Yemen, Ürdün... Fas, Cezayir karýþtý Ýþte Mýsýr ortada, meydanlar doldu, taþtý? Ne þah tanýr/ne kral, uyuyan dev uyandý.
Huzur bulurum sanma, dövizle, altýn ile Elindeki mal, mevki, bir gün gidecek yele Kaçsan da/kaçmasan da, kendini verdin ele En kötü soyguncuysa, kendi halkýn soyandý.
Bu asrýn insanýnýn, kuru lafa karný tok Hem maddeten hem mânen, huzur ister daha çok Halklar yoksul/periþan, özgürlük yok; aþ/iþ yok Bitsin artýk bu zulüm, ok kemiðe dayandý.
Çaðrýlara kulak ver, kurtarmak için canýn Daha fazla direnme, bak çevrildi dört yanýn Nâ Hüsnü/nâ Mübârek, sýzlamaz mý vicdanýn? Tahrir meydanýnda halk, al kanlara boyandý…
06/02/’11 Hanifi KARA Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.