Tanınmaz oldun Ermenek.

Çocukluk günlerim, hayallerime,
Ne zaman taht kursa aðlarým hemen,
Kan dolar aðlarken, hep gözlerime,
Ermenek aklýma, gelir’ de hemen,

Ermenek’in baðlarý, boldur sularý,
Taþtan topraktandýr, dimdik yollarý,
Ermenek güzeldir, kim derse desin,
Bir gitsen görürsün çoktur baðlarý.

Suyu var buz gibi, doyulmaz ona,
Dokunmaz hiçbir su, iç kana, kana,
Deðirmen döndürür, bulgur un çýkar,
Deðirmen dönerken, bakarsýn ona.

Havasý güzeldir, bizim bu þehrin,
Balýk desen çoktur, ýrmaðýn nehrin,
Zümrüt bir vadiden, akarken görün,
Gölü var baraj var, oldukça derin.

Gül konca açarken, bahar gelince,
Halkýný bir gör sen, bak sen sevince,
Baðlarda bað beller, her gün gider de,
Batýrma yerlerdir, yorgun düþünce.

Balýndan yaðýndan, görürsen eðer,
Hiç durma al hemen, bulduysan eðer,
Geçersen bir gün sen, bu güzel yerden,
Bir gün kal bu yerde görmeye deðer.

Ekmeðini yedim, suyundan içtim,
Daðýndan baðýndan, ne otlar biçtim,
Ermenek halkýndan çeþme baþýndan,
Güzeller içinden, bir güzel seçtim.

Ben sevdim el aldý, dedim ne kader,
Genç yaþta dert buldum, beterden beter,
Terk ettim ben yurdu, gitmem daha ben,
Aðlarým her gün ben, desen de yeter.

Unuttum nerdeyse, kendi evimi,
Hiç kimse hiç kimse, bilmez halimi,
El oldum ben artýk, kendi yerimde,
Ermenek tanýnmaz, oldun deðil’ mi ?

31 Ocak 2011-01-31
A.Yüksel Þanlý er
Antalya

Sosyal Medyada Paylaşın: