BEN SENİN YOKLUĞUNU SEVDİM

Ben senin yokluðunu sevdim
Bir gün gelip gözlerin gözlerimi ararsa eðer
Ardýna bak geride býraktýðýn eserin
Dimdik asil bir þekilde ayakta duruyor olacak.
Yaþadýðýmýz mutlu yýllarý hatýrladýkça
Göz yaþlarýna boðulacaksýn...

Ne diline, söz geçirebileceksin ne de kalbine
Ellerini ilk tuttuðum, gözlerine ilk baktýðým an
Aklýna her geldiðinde için için yanacaksýn
Ölmek isteyeceksin ama ölemeyeceksin

Bozuyorum, artýk aþk yemininlerimi
Bozuyorum, artýk yaþadýðýmýz hayalleri
Dilimde sözlerim, tükenmiþ bir haldeyim
Gittiðin günden beri ne konuþabiliyorum
Ne de yaþadýðýmýz ölümsüz aþký haykýrabiliyorum
Ýçimi, öylesine bir sessizlik kapladý ki
Sanki, ölüm sessizliðine büründü tüm ömrüm

Ýþte, yine aklýma düþtün gecenin bir yarýsý
Yine yaþadýðýmýz mutlu senelere, gitti aklým
Dön desem de dönmezsin biliyorum
Beni eskisi gibi sev desem de, sevemezsin ki
Yaþadýðýmýz ölümsüz aþk, sonsuza dek
Artýk, geriye gelmeyecek biliyorum.
Yokluðunu bile bile, yokluðuna gidiyorum

Ne çýkardý ki yanýmda olsaydýn
Ne çýkardý ki baþýmý omzuna, dayasaydým
Ne çýkardý ki bana, eskisi gibi aþkým deseydin
Gittiðin günden beri aklýmdan hiç çýkmayan
Tek þey var, aþk dolu bakan
Can alýcý o yosun gözlerin bir de ýlýk nefesin

Seni ben bir annenin evladýný sevmesi kadar
Sade, þeffaf, canýný canýna katacak kadar
Ugruna ölümü bile göze alacak kadar çok sevmiþtim oysa
Þimdi yoksun yanýmda biliyorum dönmeyeceksin
Dönmeyeceðini bile bile ben senin yokluðunu sevdim...

Ufuk GÜNEY
Sosyal Medyada Paylaşın: