SOKAK ÇOCUĞUYUM ABİ

Sokak çocuðuyum abi
Çünkü ben sokak çocuðuyum abi
Kimsesizlerin kimsesiziyim tek gönül dostum
Çarasizliðim olmuþ benim,onunla konuþup
Onunla dertleþip onunla aðlýyýp onunla gülüyorum.
Yanlýzlýðýmý koynuma alýp bir kaldýrým taþýnda
Hiç kýpýrdamadan öylece yatýyorum adeta ölümü bekliyorum.

Kalabalýk bir Dünyada öylesine yanlýzým ki
Öylesine çaresizim ki gözyaþlarým sel olup
Bir nehir misali akýp gidiyor,sanki ömrümden ömrümü
Günlerimi aylarýmý yýllarýmý hiç acýmadan çalýp gidiyor
Dermansýz dertler veriyor aþýlmaz yollarý aþtýrýyor bana
Adeta ALLAHIN adýyla zikrediyorum yaþadýðým ölüm sessizliðine

Derdi veren ALLAH dermanýný da verir diye ona sýðýnmaktan
Baþka çarem kalmadý,biliyorum bu yaþadýklarým
Benim kaderim ama öyle ama böyle yaþamak zorundayým
Bunun adý yaþamaksa yaþýyorum öylesine

Uzandým sokaklarýn yanlýzlýðýna soðuk gecenin ayazýný
Ciðerlerime kadar çekiyorum. bir tokat gibi
Vuruyor olsada yüzüme yanlýzlýk,rüzgarýn çýðlýðýný
Ýliklerime kadar hissediyor olsamda. gecenin karanlýðýný
Üzerime yorgan yapýp sessizce ölümü bekliyorum

Tek sýðýnacaðým kapý yaradaným olmuþ benim
Kimse bilmeden görmeden son nefesimi öðlece
Bir kaldýrým taþýnda veriyorum sessizce AZRAÝLÝ bekliyorum
Çünkü ben sokalar da yaþayan kimsesizlerin kimseziyim
Kimsesizlik ve çarasizlik acýlarla yaþamak açlýkla boðuþmak
Benim kaderim olmuþ çünkü benim adým sokak çocuðu abi...


Ufuk GÜNEY
Sosyal Medyada Paylaşın: