Kaç âminle bitecek ruhumdaki açlýðým?
Tek bir þey öðrenmiþtim, o da; mutlak hiçliðim
Günlerim sýra ile gidiyorken idama
Mevsimlerden Yunus’un önünde kapý çaldým
Kýrýk camlar gibiyken, c/emre doldu odama
Temiz baþlangýç için önce bir abdest aldým
"Ekber Allah" diyerek âlemi seyre daldým
Fethedildi solumdan yorgun renkli vücudum
Gecem "Allah" lafzýný doya doya içince
Gururumu topraða gömdü yeþil umudum
Sultanlar makamýndan, tevazuya geçince
Kendi nefsimi kendim alçaltmayý seçince
Yunusa meyledince varlýðýmý erittim
Sükûtuma söz oldu hikmet fýþkýran canlar
Kalabalýk dýþýnda aþký bulmaya gittim
Yalnýzlýk ilahisi sever aþýk olanlar
Zahir ile batýnýn birleþtiði o anlar
Elbisemi nur ile diktiðim günden beri
Desteði býraktýlar coþkusuz seyirciler
Þirkin göbek baðýný kestiðim dünden beri
Sözlerimde dondular imansýz zehirciler
Daraðacý kurdular küfürlü fikirciler
Vurulduðum her an’da içime sürgündeyim
Gözyaþlarým aðlarken elimdeki duaya
Alâim-i Semâ’da secdenin rengindeyim
Dilim "Kerim" dedikçe gönlüm gider a’laya
Baþlarým ruh evimden Allah’a rabýtaya
2011
Müjgân Akyüz/MAJ