Göðsünden vurulmuþ bir þiir avcýsý
Tut elimden Erzincan
yaralý bir yürekle geldim sana
kirpiklerimde yaðmur, saçlarýmda kar
aç kollarýný sarýl boynuma
hüzünlü bir ýrmaðým ben, aðrýlý acýlara akan
göðsünden vurulmuþ bir oðul babasýyým
sana acýlardan baþka bir þey getirmemek incitiyor yüreðimi
neylersin ki,
sevinçlerim olmadý benim hiç acýlardan baþka
çekip içime bir nefes gökyüzünü
oturup aðladým tarihin bir yerinde
gurbetten gelmiþim
iyi günlerde deðilim elbet
dardayým
zordayým
kara gündeyim
içime kapanmýþ kalmýþým
Yastayým
hastayým
hangi kapýyý çalsam kapalý
tut elimden Erzincan
çocukluðuma götür beni
hayallerimi özledim
bak gözümde yaþ,
göðsümde þiirlerle geldim kapýna
senden gayrý kapým,
senden ayrý yurdum yok…
Kucakla beni Erzincan
yasla omuzuna garipliðimi
yaralý bir yürekle geldim iþte
burasý doðup büyüdüðüm yer
ilk gençliðim, ilk sevdalarým
ve tüm hatýrlarýmý,
gözyaþýmla silmek için buradayým
Vurulmuþ kuþlarýmýn
kanatlarý yerde
kýpýrdamaz yapraklar yarayla
susmuþum
sonbahardayým
dardayým
gam çeken bülbülüm
ahu zardayým
göksümün üstünde koca bir dað hüzün…
Tut elimden Erzincan
hayatým gökkuþaðý kadar renkli geçmedi
kara bulutlarla savaþtým bir ömür
gel gör ki, kime nasýl anlatýrým garipliðimi
iki dünya arasýnda esir kalmýþým
nereye gitsek hasret,
nereye varsak yabancý
neye tutunsak gurbet
tanýmýyor beni kimse buralarda artýk
baktýðým gözlerden utanýyor gözlerim
Kucakla beni Erzincan
baðrýmda oðul acýsý var
yaralar beni
çiçeðe durmuyor hayat ömrümde
acýdan baþka kimsem
karadan baþka rengim
ah hayat ne kadar acýsýn
ben sana, sen bana küs
yaþayan bir ölüyüm artýk
Tut elimden Erzincan
mavi bir düþ deðil düþtüðüm
düþtüðüm hüzün kuyusu
zamansýz mekansýz
ölüm kadar derin ve soðuk
Baðýþla beni Erzincan
seni unuttuðumu sanma sakýn
isyanýmý nisyanýmla avut
bak þimdi düz ovanda,
karlý daðlarýndayým
meyveli baðlarýnda.
Caferli’li bir çocuðun meneviþli gözlerinde bakýyorum daðlara
biliyorum hüzünleri býrakmanýn günü
gel gör ki,
isim koyamadým henüz yüreðimin yangýnýna…