Saat yine iki on beþ
Yine durdu an, geçmiyor zaman
Uyutmuyor peþimden dolanan gölgen
Üþüyorum.
Ýçime oturan suskunluðumu
Geceyle paylaþýyorum.
Ruhumda emzirdiðim sevgini kucaklýyorum
Gözlerimde gizemini
Yüreðimdeki senin sýcaklýðýný kuþatýyorum
Nefesin hala keskin
Gece ertesi bir baþka hissediyorum…
Ve þimdi,
Davasýný görüyorum gece ortasý tek celse
Aðlardýn görsen.
Daðlandým aþk kokan kýrmýzý gülden
Dikenleri batar dünden
Sürgündedir sensiz gece her defa
Yürüyorum karanlýða
Kavgasýný sürüyorum sensizliðimin…
Yabancýyým gülüþlerime, düþlerimse yitiyor
Hani nerede sýmsýcak aþkýn
Neredeki o ahu bakýþlým!
Hani, inanmýþtým her bir sözüne
Almýþtým özüme seni
Sensizlikte yaþadým saymýyorum…
Yine saat iki on beþ
Yine vakit sensizlik voltalarýnda
Tutulmalarýnda aklým
Nakaratý geçti þarkým, söz inler
Sazlar dökülür tel tel
Aþktan öte hiç birþey dinlemiyorum…
Dinle diyorum yýldýzlara, ay suskun kalýr
Duvarlarda yankýlanýr sessiz çýðlýðým
Ruhum ezilir.
Ezgindir türküm sensizliðimde her gece
Bitmeyen dönence, aþk ve sen
Ömrüm ki heder uðruna…
Saklayamýyorum…
Vakit sensizlik gece ötesi,
An iki on beþ
Ýstemiyorum doðmasýn güneþ
Güne sensiz çýkamýyorum
Yýkamýyorum tabularýmý ey sevgili
Çýk al diyorum al
Son nefesimi anlýyor musun?
Nebahat Erkan
27-01-2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.