duraksadý birden gece, aya inat son yapaklarýný karýþtýrýyordu mazinin sensiz geçen son yapraklarýný radyoda hep ayný þarký “sevemez kimse seni benim sevdiðim kadar” hafiften yaðan yaðmur ýslanan sokaklar ýþýksýz caddeler buðulanan camlar ve kýrýk kalpler nedeni yoktu yaþamýn nedensizlikler üzerindeydi her þey… birbiri ardýna sýrasýz gelip geçiyordu en sevdiðim tutkular yok oluyordu sebepsiz. Kötü günler baþlamýþtý hatýrlayamadýðým zamanlarda Acýlar ad arda geliyordu üzerime Her biri birer atom bombasý Etkisi Hiroþima’dan fazla. Kucaðýmda küçük bir çocuk Aðlamasýný bilmiyordu üstelik Gözyaþlarýmla büyüttüðüm Ýçimdeki haþarý çocuk. Ne kadar istesemde ölmek O kadar uzaklaþýyordu benden Artýk yeni aþkým ölümdü Her gün ölüm ,her an ölüm Beni bir an olsun yalýz býrakmayan ölüm
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet.yasin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.