Güneşin Kızı

deðer biçilmeyen tablolar vardýr
senli anlar gibi

baktýkça anlamý deðiþen
ve bakýþýn tomurcuðuyla
þekillenip gülen

ah be gülüm
hasreti solumak gibidir ölüm

ardýmýzda kalan yýllar vardýr
ayak izimizden sorgulanan
ebemkuþaðý sevdalara deðip
motifler býrakan
gökyüzüne uzanan ipek yolda
sensiz adýmlarla

güzel bir güne uyanayým diye
geceleyin
resmederim yüzünü þehrin üstüne
mavileþir sevda
hayranlýkla karþýlarým hayatý
dudaklarda mor düþünce
öperek uyandýrýrým sabahý

ah gülüm
her köþede bir aðaç devrilir
sona erer sevda
gözlerimden son damla
düþerken topraða
avucuma sakladýðým
vurgun güvercinler uçar tek kanatlý

buz keser damarlarýmda kaným
bakarým uzaklara
yorma kendini
beni anca ben anlarým
bir de geçmiþime kazýdýðým dünüm

sona kalýr yanaðýmda gülünç
yüreðimde sana dair bir övünç
leylak kokusu duyulur uzaktan
öbek öbek alýr içine beni
þimdi
sevdam bulutlara takýlacak
birazdan yaðmur yaðacak
ve aþk
sýrýlsýklam olacak

bir gün
adýmýz düþecek kayýtlara
yaþadý ve öldü olacak

gülüm hadi
çimdikle içindeki sessizliði
dön kendine geri
ister buruþtur at bir kenara
istersen sakla
BEN GÜNEÞÝN KIZIYIM
romanýn son sayfasýnda...










Sosyal Medyada Paylaşın: