Bugün Benim için ’özel bir gün.’ Aradan tam otuz yýl geçti,
Gençliðimin ateþli günlerinden... Nerde akþam orda sabah olanbir gençliðim vardý. Kaç gündür aradan geçen yýllarý, Sanýk sandalyesine aldým sorguluyorum Ve ben ne yaptým þimdiye kadar?
Bir ara Melahat’ýn olduðu bir mevzuya denk geldim. Hani þu bizim ‘Sosyete Melahat’. Hep süslü püslü giyinen, Yüzüne makyaj vurdu mu! Yüzü yaðlý boya tablosu olurdu. Çoðu zaman Beyaz ve dar mini bir etek giyer, Üstüne de kýrmýzý bir buluz. Mahallede tespih sallayan, Bütün gençlerin gözlerini üstüne çekerdi Ve düþlerini süslerdi. Aslýnda soracak olursan, Yüzüne bakan yoktu sadece baþka þey...
Ben lise son sýnýfýndaydým Günün birinde Bu sosyeteyle arkadaþ olduk Boþ derslerden okuldan kaçar Onunla volta atardýk Bu köþe benim Þu köþe senin diye...
Bir babasý vardý, Ayakkabýlardan çivi çeker Sonra yerine yenisini çakardý. Babasý fakirdi, Zaten Bu yüzden bizim mahallede oturuyorlar ya! Ama Melahat bir sosyete kýzý gibiydi.
Bir gün Gene okuldan kaçtým, Bizim sosyeteyle buluþmak için. Bu sefer volta atmadýk parklarda. Bir bekâr evinde buluþtuk. Zaman Nefisle savaþýlan bir zamandý. Bir odada, Yan yana oturmuþtuk Baþým önüme eðikti Daha ateþli günlerimin ilk günüydü.. Bir ara Elimi tuttu, Ve elimi tutar tutmaz Kalbim gümbürdemeye baþladý Çok heyecaným vardý Ýlk kez Bu kadar yakýndýn bir kýzla Bir anlýk arkadaþlarýn dediði içimden geçti: ’affetmeyeceksin!’ Ama Ayakkabýlara çivi çakan babasýný hatýrladým Kendisine acýdým Hemen elimi çektim Ve ardýma bakmadan çýkýp gittim. Babasýna acýmýþtým Zaten mahallede Melahat’a acýyan yoktu...
O günden sonra uðramadým ona Sonra ne oldu ona bilmiyorum. Lisenin ikinci devresine geçmeden O mahalleden taþýndýk...
Günün birinde Onu markette alýþ veriþ yaparken gördüm. Bu sefer yüzünde Kiloyla boya yoktu Bir de dar ve mini eteði yoktu Ve kýrmýzý bluzu da...
Bunun yerine Baþýna bir yazma baðlamýþtý Ýmana geldiðini düþünüyordum içimden Ama Yýllar sonra anlayacaktým daha imana gelmediðini... Beni tanýmamasý için Oradan ayrýldým, Köþe baþýnda çýkmasýný bekledim Dýþarý çýkýnca Evine kadar dikiz ettim. Sonra anladým ki Onlar da bizden birkaç ay sonra Mahalleden taþýnmýþlardý. Yeni evleri Birkaç mahalle aþaðýdaydý. Bana hakký geçmiþti. Ne de olsa onun sayesinde; ’Artist Nebahat’ý, Erkek Sabiha’yý, Alevi ve birçoklarýný tanýmýþtým. Ne de olsa Ateþli günlerimin ilkine Kibrit çakan oydu.
Bir sefer Kitapçýda kitaplara bakarken Onunla karþýlaþtýk. Beni tanýmadý. Ama ben onu tanýmýþtým.
Zaten nasýl tanýyacaktý ki? Onca kiþi onu tanýr Ama o hiç kimseyi tanýmaz. Bazýlarý müstesna.
Adýný hiç unutmam ’Sosyete Melahat!’ Kitapçýdan sonra Onu bir daha göremedim. Daha sonra, Kulaðýma bu þehirden Taþýndýklarý haberi çýnladý. Hakkýný yememek lazým Hoþ bir sosyeteydi.
Aradan otuz yýl geçti. Ve hâlâ ismi kulaðýmda çýnlýyor ’Sosyete Melahat’ diye. Artist Nebahat’a benzemezdi Hareketleri ise Erkek Sabiha’ya hiç benzemezi Kendisi gibi biriydi. Caný ne isterse onu yapardý. Uçmak mý? Uçardý... Sevmek mi? Severdi... En önemlisi Herkes ona ’eyvallah’ çekerdi.
Bu otuz yýl içerisinde Ben de çoluk çocuða karýþtým. Þimdi Beni akþamlarý evde bekleyen bir ailem var. Artýk Nerde akþam orda sabaha paydos ettik. Ve ben mutluyum, buna razýyým...
Sosyete Melahat’ýn Nerden aklýma geldiðini bana sorarsanýz Aslýnda ben de bilmiyorum Yazýk oldu Melahat’a, Kim bilir þimdi hangi mahallede! Sosyal Medyada Paylaşın:
İKİZASLAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.