Yine sabahlarýn kör saðýr dilsiz kocasýyla yattým, Ayyaþ karýn aðrýlarý bir saðdan bir soldan vurdu, Ben aðladým o bana dokunurken... Ama...ama...ben var ya; Ýfade özürlüsü gözlerimle... Hani kör býçaðýn intikam sahnesiyle, Ve keskin býçak hamlesiyle, Gözlerimi göremeyen kör adamdan kaçtým. Bir aðaç kovuðundaki piçime sarýlarak aðladým. Kaçmalýydým, Beni duyamayan adamdan... Kaçmalýydým, Bedenim týkalý bir megafondu anlatamayan, Kör ve saðýr adam dokununca; Bedenim utangaçlýðýn sancýsýyla embesilce titrerdi. Ben var ya ama... Ben var ya kaçtým! Ona yapay orkidelerin yapraklarýný doðradým, Aþký salata yaptým, Son kez masasýna bir tabak býraktým, Göz yaþlarým aktý ekþi niyetine... Ben üstüne serpecek tuz bulamadým. Yine her zaman ki gibi yarým býraktým, Ben onu hiç doyuramadým. Dilsiz adamdý isteyemezdi, Hani bitkisel bakýþlarýyla beni severdi, Hani duymayan kulaklarýyla beni dinlerdi, Hani bu kelepçelenmiþ diliyle... Bana mahkum titrek elleriyle... Beni severdi... Severdi... Ve bana uzattý titrek ellerini... Sanki salatanýn eksiðini bilir gibi... Tuz ister gibi... Titrek elleri... Gideceðimi anlar gibi, Öylece...bebekçe...dudaklarýný titretti. Ama...ben var ya... Yerlere düþen piç geçmiþimle... Kaçtým...kaçtým..
Cansel Iþýk Sosyal Medyada Paylaşın:
ManyakAşkınGelini Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.