ulu pınarlarım kurutulmadan...

derin kuyulara bakarým bir umutla
yeþilin süslediði topraklarým
kýzgýn güneþin göz hapsine düþmüþ
çekilip gider þeker tadýndaki sularým
ne bed kalmýþ ne de bereket
çatlak çatlak daðlarým, ovalarým
kuþlarým, çaresiz kekliklerim
dað yamaçlarýnda o güzelim ceylanlarým
bir yudum suya, yardýma muhtaç
nefsi aç katil avcýlar
cennet ülkesine kurþunlar sýkar
tükenir güzelliklerin el deðmemiþ mekanlarý...

hayat damarlarým can evimden kesilir
diclem, fýratým, sakaryam.
manavgatýmýn coþkulu serin akýþý
iþte, nem varsa bereket sunan bana
’artýran yok mu’ karanlýk odalarda birileri
hayasý törpülenmiþ içi dýþý para olmuþlarýn
yaðýz atlarýmýn sulaklarý satýlýr
susuz kalmýþ topraklarým bir damlaya muhtaçken
nefesi tükenmiþ mor sümbüllü daðlarým
her güzelliðim kurutulur öz yurdumda
çaresizim sokaklarýmýn yalnýzlýðýnda
senden güç beklerim...

bilirim sen de yanarsýn ülkene benim gibi
kývranýrsýn çaresizliklerde vatan için
ihanet edenleri gördükce her daim
öfkelerin birleþþede benimle
tekmelesen boþa verilmiþ sahte vaadleri
zaman tükenmeden uyanmalýyýz
güzel yurdum elden gidiyor be sevdalým...


sevdamýza salýncak kurduðumuz söðüt dallarý
sen diye kokladýðým gül fidanlarý
yüreðimi serinlettiðim ulu pýnarlarým
tüketilmeden dön gayri sevgilim
al eline þanlý bayraðý
Mustafa Kemal’in emanetine göz dikenleri
kov ülkenden sevdalým..


Bahar Tülay Kýran 2007











Sosyal Medyada Paylaşın: