Ab-ı Didemsin

Neþ’emin sebebi sensin.
Elemlerime de sebepsin inan…
Bir dem hüznün mahveder beni.
Bilsem ki gözyaþlarýnda bir zerre payým var.
Gözlerim baþkasýna baktý diyedir hüznün.
Ýþte o an kendimi yok sayarým.
Âmâ kalýrým demem, gözlerimi oyarým.
Zira,
Sensiz kalýrsa gönlüm söyle, ömrü nide ?
Sensizlik korkusuyla akar, ab-ý dide..

Ruhumda volkanlar kaynar,
Ýnan ki gözlerinde olsa bir nebze hüzün.
Deðil sensizlik,
Sensizliðin korkusu bile acýdýr ölümden.
Reçetesi sensin,
Formülü sendedir mutlu yaþamanýn.
Senli hayatýmýn bir dem sektesi,
Binlerce kez ölümüdür bu canýn.
Zira,
Sensiz kalýrsa gönlüm söyle, ömrü nide ?
Sensizlik korkusuyla akar, ab-ý dide..

Manyetik alanýma öylesi girmiþsin ki sen yâr..
Yeryüzündeki tüm lisanlar susar, olur lâl.
Öyle bir sevda-ý nihan var ki bende.
Yazdýklarým aslýnda tüm âleme üryan.
Mecnûn vakýf olsaydý hal-i pür meâlime,
Bin kere ölürdü utancýndan..
Zira ondan fazla benim daim giryan.
Ey can içre caným.
Sakýn, sensizlikle cezalandýrma beni sakýn !
Bir aný bile öldürür beni firakýn.
Zira,
Sensiz kalýrsa gönlüm söyle, ömrü nide ?
Sensizlik korkusuyla akar, ab-ý dide..

Mustafa EROL


Sosyal Medyada Paylaşın: